Franciszek Pieczko

Franciszek był synem Pawła Pieczko, robotnika, oraz Joanny z domu Skrzypiec. Po zakończeniu szkoły podstawowej rozpoczął pracę jako górnik w kopalni "Matylda" usytuowanej w Świętochłowicach. W 1914 roku został powołany do niemieckiego wojska, biorąc udział w walkach na froncie francuskim aż do zakończenia I wojny światowej. Po powrocie do domu w listopadzie 1918 roku kontynuował pracę w kopalni "Matylda", gdzie aktywnie angażował się w działalność związkową.

Był członkiem Związku Spartakusa oraz Komunistycznej Partii Górnego Śląska, organizując liczne wystąpienia robotnicze. Po podziale Górnego Śląska wstąpił do Komunistycznej Partii Polski (KPP) i erygował Komitet 21, gdzie aktywnie działał w latach 1923-1924. Jako przedstawiciel Rady Zakładowej Kopalni "Matylda" uczestniczył w I Kongresie Rad Załogowych, gdzie został wybrany do Centralnego Komitetu Akcji Komitetu 21. Jego zaangażowanie dostrzegano również podczas II Kongresu Rad Załogowych.

W wyniku wzrastających napięć społecznych, przed wybuchem powszechnego strajku, został aresztowany jako jeden z głównych organizatorów i skazany na rok w twierdzy. Po odbyciu kary odbył szkolenie partyjne w ZSRR, a po powrocie do kraju przejął kierownictwo w Komitecie Dzielnicowym KPP w Lipinach oraz w Komitecie Okręgowym Górnego Śląska. Przez pewien okres zarządzał działalnością partyjną w Podokręgu Rybnickim, ale jego działalność nie mogła pozostać bezpłatna. W 1933 roku ponownie stanął przed wymiarem sprawiedliwości, zostając skazanym na 3 lata więzienia.

Podczas niemieckiej okupacji w pracy w kopalni "Szombierki" prowadził akcje sabotażowe. W 1941 roku został aresztowany, jednak dzięki swoim silnym nerwom oraz determinacji, po kilku dniach uwolniono go mimo brutalnych przesłuchań. Po tym incydencie powrócił do działalności konspiracyjnej, wstępując w 1942 roku do Polska Partia Robotnicza (PPR), gdzie kolportował ulotki oraz prasę konspiracyjną.

Jego los ponownie się odwrócił, gdy 29 lipca 1944 roku został aresztowany i osadzony w więzieniu w Mysłowicach. Niestety, tam doświadczył tragicznego końca, gdyż zginął w styczniu 1945 roku, co potwierdza jego nieprzemijające dziedzictwo w historii ruchu robotniczego na Górnym Śląsku.