Krzysztof Zaleski

---

Życiorys

W 1971 roku Krzysztof Zaleski ukończył studia na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Po zakończeniu edukacji rozpoczął studia doktoranckie w Instytucie Badań Literackich PAN, gdzie zgłębiał twórczość Witolda Gombrowicza. Przełomowym momentem w jego karierze było wyreżyserowanie w 1974 roku przedstawienia „Ślub” Gombrowicza w kole naukowym warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, co skłoniło go do porzucenia kariery jako literaturoznawca.

Został namówiony na podjęcie studiów reżyserskich na Wydziale Reżyserii warszawskiej PWST przez ówczesnego rektora, Tadeusza Łomnickiego. Studia ukończył w 1979 roku, a dyplom uzyskał w 1986 roku. Krzysztof Zaleski od końca swojej edukacji był związany z Teatrem Współczesnym w Warszawie, gdzie reżyserował wiele produkcji, w tym „Świecznik” de Musseta w 1979 roku oraz „Smoka” E. Szwarca w 1983 roku, przy współpracy z Januszem Wiśniewskim.

W 1982 roku zrealizował inscenizację „Mahagonny” Brechta i Weilla, a rok później ponownie sięgnął po „Ślub” Gombrowicza. Jego uwaga zwróciła się także ku musicalom, a w 1984 roku stworzył „Niech no tylko zakwitną jabłonie” oparty na scenariuszu napisanym wspólnie z Agnieszką Osiecką. Zdolności Zaleskiego do inscenizacji klasyki podkreśliła jego adaptacja „Księdza Marka” J. Słowackiego w 1983 roku – uznaną za jedną z najlepszych interpretacji w Teatrze Dramatycznym.

W Teatrze Ateneum wyreżyserował „Skąpca” Moliera oraz „Dwie sceny miłosne” według O. Wilde’a i A. Czechowa, a także „Rewizora” N. Gogola. Na deskach Teatru Muzycznego Roma powstał jego spektakl pt. „Cohen”, który wyróżniał się różnorodnością stylistyczną oraz niezrównaną jakością wykonania.

Oprócz pracy w teatrach, współpracował z Teatrem Telewizji, gdzie przynależne mu tytuły obejmują „Sprawę Stawrogina” według Fiodora Dostojewskiego oraz „Cyrano de Bergerac” Edmonda Rostanda. Dodatkowo, inscenizował „Chińską kokainę” Michaiła Bułhakowa, „Już tylko sen” Eustachego Rylskiego oraz „Rysę” Pawła Mossakowskiego, jak również „Parady” Jana Potockiego. Zasłynął współpracą z licznymi teatrami, takimi jak Teatr Powszechny, Teatr Ateneum w Warszawie oraz Teatr Wybrzeże.

Przez pewien czas wykładał na warszawskiej PWST, a w latach 1987–1990 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Reżyserskiego. Poza tym, od 2006 roku Krzysztof Zaleski był dyrektorem Teatru Polskiego Radia, a od 2007 roku piastował stanowisko dyrektora oraz redaktora naczelnego Programu 2 Polskiego Radia.

Życie prywatne

Krzysztof Zaleski był związany małżeństwem z dwiema utalentowanymi aktorkami:Krystyną Wachelko-Zaleską oraz Marii Pakulnis.

Przykrością w jego życiu była walka z guzem mózgu, która doprowadziła do jego przedwczesnej śmierci.

Ostateczny spoczynek Krzysztofa Zaleskiego znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze B12-10-3.

Nagrody

Krzysztof Zaleski zdobył wiele znaczących nagród w swojej karierze artystycznej. Na V Krajowym Festiwalu Teatru PR i Teatru TVP Dwa Teatry 2005 został odznaczony nagrodą za scenariusz słuchowiska poetyckiego opartego na twórczości Kazimierza Wierzyńskiego. Utwór nosił tytuł Nie piszę już wierszy i został zgłoszony przez Polskie Radio Program I.

W roku 2007 artysta został uhonorowany prestiżową nagrodą, znaną jako Feliks, która jest przyznawana dla wybitnych artystów teatralnych. Otrzymał ją za reżyserię spektaklu Wagon, zrealizowanego na podstawie prozy Marka Nowakowskiego. Spektakl miała miejsce w Teatrze Współczesnym w Warszawie, gdzie Zaleski zademonstrował swoje umiejętności artystyczne i reżyserskie w pełnej krasie.

Wybrana filmografia (jako aktor)

W tej sekcji prezentujemy bogaty dorobek filmowy Krzysztofa Zaleskiego, który jako aktor wziął udział w wielu znaczących produkcjach. Poniższa lista filmów pokazuje jego kluczowe role i zaangażowanie w sztukę filmową.

1976: Niedzielne dzieci 1977: Indeks. Życie i twórczość Józefa M. 1978: Zaległy urlop 1978: Próba ognia i wody 1978: Bez znieczulenia 1979: Obok 1979: Szansa 1980: Gorączka 1980: Punkt widzenia – docent Niemirski (odc. 4 i 5) 1981: Kobieta samotna 1981: Przypadek 1981: Dziecinne pytania 1981: Człowiek z żelaza 1982: Głosy 1982: Matka Królów 1985: Idol 1985: Jezioro Bodeńskie 1985: Kochankowie mojej mamy 1985: Zabawa w chowanego 1986: Zmiennicy – Łukasik, personalny WPT 1987: O rany, nic się nie stało!!!

1987: Zabij mnie, glino 1988: Piłkarski poker 1988: Męskie sprawy 1988: Obywatel Piszczyk 1989: Konsul 1989: Odbicia – dyrektor administracyjny SGGW (odc. 2) 1991: Życie za życie. Maksymilian Kolbe 1992: Czarne słońca 1992: Warszawa. Rok 5703 (inny tytuł Tragarz puchu) 1993: Tylko strach 1993: Samowolka – sierżant Kufel 1994: Miasto prywatne 1995: Gracze 1996: Ekstradycja 2 1997: Sztos – cinkciarz „Grucha” 1999: O dwóch takich, co nic nie ukradli 2000: Bajland 2000: Twarze i maski – reżyser Sar 2003: Fala zbrodni – Nowak (odc. 4) 2004: Cudownie ocalony 2005: Dziki 2: Pojedynek – doktor Jastrząb 2006: Letnia miłość 2006: Kryminalni – Tadeusz Niezgoda „Rotger” (odc. 57)

---

Oceń: Krzysztof Zaleski

---