Franciszek Teofil Borys

Po ukończeniu szkoły ludowej, rozpoczął pracę w kopalni Deutschland, jednak jego pragnienie zdobywania wiedzy pchnęło go do podjęcia dalszej nauki. W wieku osiemnastu lat udał się do Włoch, gdzie kształcił się w salezjańskim zakładzie w Turynie. Tam nauczył się języka niemieckiego oraz częściowo łaciny i zdobył cenną wiedzę z zakresu prawa.

W 1899 roku, po powrocie do Polski, Borys otworzył zakład fotograficzny w Królewskiej Hucie, obecnie znanej jako Chorzów. Jednocześnie pracował w redakcji "Katolika", prowadząc dział porad prawnych, który jednak nie przynosił mu wystarczających dochodów. Zmęczony trudnościami, zdecydował się zlikwidować własny zakład i odejść z redakcji. Następnie przeniósł się do Milowic w zaborze rosyjskim, gdzie podjął pracę jako podsztygar w kopalni "Saturn". Lecz wkrótce, z powodu trudnej sytuacji, został wydalony z powrotem do Prus.

W Prusach rozpoczął współpracę z Gazetą Katolicką, w której opublikował swój najbardziej znaczący utwór – "Dzielny ludek. Kilka wypadków z życia Górnoślązaków" w 1904 roku. Dzieło to podkreślało trudne losy Górnoślązaków i stało się świadectwem społecznych realiów tamtych czasów.

Niestety, los Borysa zakończył się tragicznie. Podczas I wojny światowej został powołany do armii pruskiej i walczył na froncie francuskim, gdzie zginął za obcą sprawę. Wincenty Ogrodzieński, komentując twórczość Borysa, określił go jako zmarnowany talent, który mimo wahań w swoich debiutanckich tekstach, takich jak "Chorzowianie", zyskiwał na sile i samodzielności w "Dzielnym ludku". To właśnie na tym ostatnim etapie kończy się jego epizodyczna obecność w piśmiennictwie śląskim.