Emanuel Konstanty Imiela

---

Życiorys

Emmanuel Konstanty Imiela urodził się w robotniczej rodzinie Józefa i Teresy z Cieślików, w malowniczej wsi Lipiny, która z biegiem lat przekształciła się w część Świętochłowic na skutek intensywnej urbanizacji.

W latach 1902–1906 zdobywał wykształcenie w francuskim gimnazjum w Lucernie, w Szwajcarii. Po tragicznej śmierci ojca w 1906 roku powrócił do rodzimego kraju i podjął pracę w „Friedenshütte” (huta Pokój) znajdującej się w Nowym Bytomiu. Rok później, w 1907, przeniósł się do Krakowa, gdzie wstąpił do nowicjatu zakonników pijarów. Jego przygoda z zakonem nie trwała jednak długo, ponieważ w 1909 zdecydował się na opuszczenie zgromadzenia. Po zakończeniu nauki i zdaniu matury w 1912 roku, Imiela rozpoczął studia na kierunkach romanistyki i germanistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Wybuch I wojny światowej zaskoczył go na Podolu, gdzie zajął się pracą jako nauczyciel prywatny w czasie ferii. Niestety, został internowany i odesłany do Tambowa, gdzie przebywał aż do 1918 roku. W 1917 roku opublikował swoje dzieło kecz Śląsk Pruski, które zawierało cenne informacje na temat historii Górnego Śląska oraz aktualną problematykę społeczną i gospodarczą regionu. W tym samym roku zdał się na działalność polityczną, stając się członkiem Rady Polskiej Zjednoczenia Międzypartyjnego w Moskwie.

Po powrocie na Górny Śląsk w grudniu 1918 roku, Imiela rozpoczął organizowanie rad ludowych w rejencji opolskiej. Po niepowodzeniach I powstania śląskiego zdecydował się na wyjazd do Poznania, aby kontynuować swoje studia. Mimo to, już w listopadzie 1919 roku wrócił na Górny Śląsk, gdzie zaangażował się w organizację Związku Nauczycieli Górnoślązaków. W 1920 roku powrócił do Świętochłowic, gdzie, działając z polecenia Wojciecha Korfantego, zajął się organizowaniem polskich szkół oraz seminariów nauczycielskich. W okresie powstań tworzył także patriotyczne wiersze, uznawany za swojego rodzaju literackiego głosem Górnego Śląska, porównywanego do księdza Grima w Cieszyńskim.

Od 1922 roku Imiela pełnił funkcję w administracji szkolnej w Katowicach jako pracownik Wydziału Oświecenia Publicznego w Urzędzie Wojewódzkim Śląskim, z którego emeryturę przeszedł w 1938 roku. Aktywnie angażował się także w życie kulturalne, przez wiele lat będąc prezesem Związku Kół Śpiewaczych w latach 1922–1931, członkiem rady miasta Katowic oraz komitetu organizacyjnego Śląskiego Towarzystwa Literackiego. Był także wiceprezesem Związku Artystyczno-Literackiego na Górnym Śląsku i wielu innych organizacji. W 1939 roku zastał go wybuch II wojny światowej, podczas której odmówił podpisania volkslisty, a jego działalność edukacyjna przebiegała w tajemnicy.

Po wojnie wrócił do pracy pedagogicznej oraz literackiej. W 1946 roku zyskał członkostwo w Związku Literatów Polskich, a w latach 1945–1952 pracował jako nauczyciel, nieustannie wpływając na kształtowanie kultury oraz edukacji w swoim regionie.

Ordery i odznaczenia

Warto zwrócić uwagę na znaczące osiągnięcia Emanuela Konstanty Imieli, które zostały uhonorowane licznymi odznaczeniami.

• Złoty Krzyż Zasługi otrzymany 24 kwietnia 1946,
• Srebrny Krzyż Zasługi przyznany 11 stycznia 1928,
• Srebrny Wawrzyn Akademicki, który został mu wręczony 5 listopada 1935.

Ważniejsze utwory

Wśród najważniejszych dzieł Emmanuela Konstanty’ego Imieli, możemy wyróżnić szereg utworów, które wywarły znaczący wpływ na literaturę oraz kulturę. Oto ich lista:

• „Śląsk Pruski” (1917),
• „Hymn powstańczy” (1919),
• „Górnośląski bajki i satyry” (1922),
• „Stara wieża” (1931),
• „Zaklęta Królewna” (1934),
• „Tajemnica Twardonia” (1936),
• „Klara” (1951).

---

Oceń: Emanuel Konstanty Imiela

---