Antoni Michalik, urodzony 13 czerwca 1903 roku w Świętochłowicach, a zmarły 11 listopada 1988 roku, był nie tylko podporucznikiem Wojska Polskiego, ale również człowiekiem, którego życie było głęboko związane z historią Polski. W swoim młodzieńczym wieku, gdy miał zaledwie 7 lat, rozpoczął edukację w niemieckiej szkole podstawowej.
W 1917 roku Michalik podjął pracę w Hucie Donnersmarcka w Zabrzu, a wkrótce potem przeniósł się do Warsztatów Tramwajowych w Gliwicach. W tym samym roku stał się aktywnym członkiem Polskiej Organizacji Zawodowej Wzajemna Pomoc, co wpisuje się w szerszy kontekst walki o polskie prawa i tożsamość w trudnych czasach. W 1922 roku rozpoczął stałą pracę w Poczcie Polskiej, gdzie pozostawał aż do roku 1939, a jego kariera w tej instytucji stała się znakiem rozpoznawczym jego działalności zawodowej.
Podczas III powstania śląskiego, wstąpił w szeregi IV baonu 2 Pułku Kadry Zabrskiej, dowodzonego przez Edmunda Kabicza. Na początku lipca 1921 roku wcielono go do 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu, skąd pod koniec października tego samego roku został zwolniony do rezerwy. W następnych latach, w 1924 roku, Michalik został powołany do 54 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Tarnopolu, skąd wrócił do domu we wrześniu 1925 roku z tytułem plutonowego.
W momencie wybuchu II wojny światowej, 1 września 1939 roku, ewakuował się z Urzędem Pocztowym do Skalbmierza, a następnie do Kowala. Po powrocie do Świętochłowic w połowie października, Michalik napotkał problemy ze znalezieniem zatrudnienia na poczcie. W okresie okupacji niemieckiej otwarcie utożsamiał się z Polską, a on oraz jego żona zadeklarowali przynależność do narodu polskiego, co skutkowało brakiem wpisania ich rodziny na volkslistę.
Po zakończeniu wojny, Michalik wrócił do Poczty Polskiej, tym razem w Toszku, a w 1951 roku objął urząd naczelnika Poczty Polskiej w Świętochłowicach. Jednak za odmowę współpracy z Urzędem Bezpieczeństwa został zdymisjonowany w maju 1963 roku. Jego aktywność nie ograniczała się tylko do pracy zawodowej; w 1945 roku wstąpił do Związku Weteranów Powstań Śląskich, a w 1953 roku do ZBoWiD-u, gdzie od 1967 roku pełnił funkcję rzecznika Sądu Koleżeńskiego.
Antoni Michalik został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które świadczą o jego zasługach i zaangażowaniu w sprawy narodowe:
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski w 1970 roku,
- Śląski Krzyż Powstańczy w 1956 roku,
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 w 1976 roku,
- Medal 40-lecia Polski Ludowej w 1984 roku,
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 w 1929 roku.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Alfons Maniura | Teodor Mańczyk | Jerzy Waletko | Jerzy Dyrda | Teodor Piechaczek | Augustyn Jancik | Alojzy BorgowiecOceń: Antoni Michalik