Werner Rainer Dettloff, urodzony 12 października 1919 roku w Świętochłowicach, był wybitnym niemieckim duchownym katolickim oraz uznawanym teologiem fundamentalnym i dogmatykiem.
Jego życie zawodowe związało się z Monachium, gdzie pełnił funkcję profesora historii teologii, począwszy od końca okresu patriarchalnego.
Dettloff zmarł 7 marca 2016 roku w Monachium, pozostawiając po sobie znaczący wkład w rozwój teologii katolickiej.
Życiorys
Werner Dettloff był postacią o bogatym życiorysie, wychowany w rodzinie o głębokich tradycjach akademickich. Urodził się jako syn Matii Dettloff z domu Schloßarzyk i Antona Dettloffa, co zapewne miało wpływ na jego późniejsze wybory zawodowe.
W swojej młodości uczęszczał do gimnazjów w Opolu i Nysie, gdzie zdobywał podstawy swojej edukacji. Po zakończeniu nauki w szkole średniej podjął decyzję o wstąpieniu do zakonu franciszkanów, co z pewnością ukształtowało jego światopogląd oraz przyszłe zainteresowania naukowe.
Na drodze do dalszej kariery, Dettloff odbył służbę wojskową, a później znalazł się w trudnych warunkach, przez co był więziony w latach 1940-1945. Te dramatyczne doświadczenia nie zniechęciły go jednak do kontynuacji nauki. Po wyjściu na wolność, rozpoczął studia z zakresu filozofii i teologii katolickiej.
Jego edukacja odbyła się na Uniwersytecie w Grazu, Franziskanerhochschule w Monachium oraz na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium w latach 1946-1950. Jego wysiłki przyniosły efekty, gdy w 1952 roku uzyskał doktorat teologiczny.
Po uzyskaniu kwalifikacji akademickich, w latach 1953-1956 pełnił rolę wykładowcy teologii fundamentalnej na Uniwersytecie Filozoficzno-Teologicznym Franciszkanów w Monachium. Następnie przez trzy lata zajmował się dogmatyką na Duns-Scotus-Akademie w Mönchengladbach, co wzbogaciło jego doświadczenie w dziedzinie teologii.
W 1961 roku Dettloff uzyskał habilitację z dogmatyki na wydziale teologicznym Uniwersytetu w Monachium, co otworzyło mu drogę do kolejnych awansów akademickich. Rok później został profesorem nadzwyczajnym historii chrześcijaństwa od końca okresu patriarchalnego, a w 1963 roku awansował na profesora zwyczajnego historii teologii w tej samej instytucji.
W latach 1965-1985 pełnił funkcję kierownika Instytutu Badawczego Teologii i Filozofii Średniowiecznej im. Martina Grabmanna. Jego praca badawcza skupiała się na wielu aspektach średniowiecznej theologii, co wpłynęło na rozwój tej dziedziny.
W 1983 roku Dettloff założył Instytut Bonawentury w Tokio, rozszerzając w ten sposób swoją działalność za granicą. Po długiej karierze akademickiej, mieszkał w Oberwöhr w Górnej Bawarii. Pomimo licznych osiągnięć, pozostał człowiekiem, który nie ożenił się, a na emeryturę przeszedł w 1985 roku. Jego wkład w teologię i filozofię pozostaje znaczący do dzisiaj.
Literatura (wybrana)
Oto wybrane dzieła Werniera Dettloffa w dziedzinie literatury:
- – Doktryna acceptatio divina u Jana Dunsa Szkota ze szczególnym uwzględnieniem nauki o usprawiedliwieniu. Werl 1954, OCLC 471046232,
- – Rozwój doktryny akceptacji i zasługi od Dunsa Szkota do Lutra. Ze szczególnym uwzględnieniem teologów franciszkańskich. Munster 1963, OCLC 490277360,
- – jako redaktor: Romano Guardini: Elementy systemotwórcze w teologii Bonawentury. Doktryny lumen mentis, gradatio entium i influentia sensus et motus. Leiden 1964, OCLC 807028451,
- – jako redaktor z Leo Scheffczykiem i Richardem Heinzmannem: Prawda i proklamacja. Michaela Schmausa w jego 70. urodziny. Paderborn 1967. OCLC 905663926.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Engelbert Ramola | Antoni Kiełbasa | Jerzy Pilarski | Jerzy Stroba | Maria Dulcissima Hoffmann | Teodor KubinaOceń: Werner Dettloff