Ewald Cebula

Cebula miał zaszczyt zagrać w pięciu oficjalnych meczach reprezentacji Polski oraz odbyć jeden mecz z kadrą olimpijską. Co istotne, był jednym z nielicznych reprezentantów, którzy zmagali się na boisku zarówno przed, jak i po II wojnie światowej. Debiutował na poziomie reprezentacyjnym w 1939 roku, kiedy to stoczył pojedynek ze Szwajcarią. W tuż przedwojennym meczu z Węgrami pokazał swoje umiejętności, a spotkanie to jest uznawane za jeden z najlepszych występów polskiej drużyny w okresie międzywojennym.

W 1942 roku, jako przedstawiciel Śląska, został wymuszony do służby w Wehrmachcie. Mimo trudnych okoliczności, Cebula kontynuował karierę reprezentacyjną po wojnie. W 1948 roku grał przeciwko Czechosłowacji, a cztery lata później zagrał przeciwko Bułgarii i Węgrom. W 1952 roku wziął także udział w igrzyskach olimpijskich w Helsinkach, gdzie był częścią drużyny, która odniosła zwycięstwo nad Francją, choć nie zdołali pokonać Duńczyków, co zakończyło ich udział w turnieju.

Na poziomie klubowym, Cebula grał głównie w Śląsku Świętochłowice do 1948 roku oraz Ruchu Chorzów. W barwach Ruchu zdobył dwa tytuły mistrza Polski, w 1951 i 1952 roku. Zaskakujące jest, że tytuł z 1951 roku został przyznany nie za wygranie ligi, ale za triumf w Pucharze Polski. W 1952 roku Cebula nie tylko grał, ale również pełnił rolę grającego trenera, co sprawia, że jest jedynym przypadkiem w historii, w którym trener-piłkarz zdobył mistrzostwo Polski.

Jego umiejętności trenerskie potwierdził również w 1953 roku, kiedy to zdobył mistrzostwo, już jako trener, nie uczestnicząc więcej jako zawodnik. Krótko prowadził zespół w mistrzowskim sezonie 1960, kiedy to wraz z zespołem współpracowali dwaj węgierscy trenerzy – János Steiner i Lajos Szolar.

Cebula zdobył także dwa tytuły mistrza Polski jako trener Górnika Zabrze - w sezonie 1963, wprowadzając do zespołu młodego Włodzimierza Lubańskiego oraz w 1964 roku, jednak zakończył sezon przed czasem. Rozpoczął jako samodzielny trener, a potem współpracował z Feliksem Karolkiem i Hubertem Skolikiem, ale w pewnym momencie całą ekipę zastąpił Węgier Ferenc Farsang.

Jako jeden z trenerów reprezentacji Polski, odkąd współpracował z T. Forysiem, przyczynił się do zwycięstwa 2:1 nad drużyną ZSRR na Stadionie Śląskim w Chorzowie w 1957 roku. W uznaniu swoich zasług, w roku 1995 otrzymał tytuł honorowego członka PZPN.